Try mo lang....

     Habang naglalakad ka sa labas ng bahay mo this holiday season. Malaki ang chance na makasalubong mo ang ilan sa mga inaanak mo. Automatic na mamamasko yan sa'yo (naturuan na yan ng mga magulang nila ng mga dapat gawin kapag nakasalubong ang ninong/ninang nila). So dapat ready ka. Bilang regalo ko sa'yo ngayong Pasko, bibigyan kita ng ilang "tips" na pwede mong gawin before and during the moment na makakasalubong mo ang mga inaanak mo.

1. Before anything else (wow!), kapag lalabas ng bahay, huwag na huwag mong kakalimutan ang magdala ng pera. Just make sure lang na meron kang tig-20, 50 at 100 pesos. Hangga't maari, iwasan ang magdala ng tig-1000 at 500 pesos, dahil kapag yan ang nabunot mo, Bang! Remember, hindi nagbibigay ng sukli ang mga inaanak mo.

2. (Kuripot Ninong/Ninang Moves) 

     Kapag nakasalubong mo ang inaanak mo, hindi dapat ikaw ang unang bumati, sila dapat. Kapag binati ka na, tamang-kaway lang sabay sabi ng "Oy! andiyan ka pala" (Patay-malisya). Patuloy ka lang dapat sa paglakad pero dahan-dahan lang para di halatang "tinatakasan" mo na siya. Swerte mo kapag nakalayo ka pero kapag nilapitan ka na, alam mo na. Merry Christmas Ninong/Ninang!

3. (Ultimate Kuripot Ninong/Ninang Moves) 

     Kapag nakasalubong mo ang inaanak mo at wala kang dalang pera (o sadyang sa simula pa lang ay wala ka na talagang balak na bigyan ang inaanak mo) ganito ang gawin mo: Ikaw na ang unang lumapit sa kanya. Pagkatapos ay batiin mo ng "Merry Christmas". Buhatin mo siya at yakapin ng mahigpit (mahigpit na tipong di na siya makahinga, JOKE!). Dahan-dahan mong ibaba at halikan siya sa noo. Pagkatapos, gayahin mo ang "pwesto" ng lalaki sa baba.

     Sabihin mo sa kanya 'to ng may malumanay na boses (mala-Morgan Freeman) : Ito ang regalo ko sa'yo ngayong Pasko. 

P-A-G-M-A-M-A-H-A-L 

     Hindi per letter mong sasabihin yan. Dahan-dahan lang para "sweet" ang dating. Tapos ay yakapin mo ulit.

     Oh di ba! Ang sweet mong Ninong/Ninang! Sabi nga sa sa isang kanta "Why don't you give love on Christmas Day (Christmas Day)".

      MERRY CHRISTMAS AND ADVANCE HAPPY NEW YEAR !

20 Years of Existence...

     Kung sa title ay inaakala mo na English blog ang mababasa mo, nagkakamali ka. Ginawa ko lang English ang title ng blog na 'to para "astig".

     12:00 am. December 20, 2012. Nasa trabaho. Ordinaryong araw lang sa tingin ko ang mangyayari. Bandang 12:45 am (siguro) ng natanggap ko ang unang pagbati sa facebook mula sa aking kaibigan. Oh yes! It's my birthday na nga. Salamat sa facebook dahil madaming "nakaalala".

     Modernong paraan ng pag-celebrate ng birthday. Madalas online para isa-isang pasalamatan ang mga bumabati sa'yo sa facebook at sa twitter. Hit "Like" pagkatapos ay "Comment" ng "Salamat po!". Iba't-ibang paraan ng pagbati. May mga masipag mag-type ng buong "Happy Birthday". Ang iba dito ay may pangalan mo pa at may mga kasamang "birthday wishes". May mga tamad din naman na "HBD" lang ang ilalagay which also means Happy Birthday. May mga PM or personal messages ka din na matatanggap mula sa mga tunay mong kaibigan. May mga tawag (pero noong birthday ko ay wala akong natanggap) at text sa cellphone.

      Sa lahat ng mga bumati sa'kin, MARAMING SALAMAT!

     Balak ko sana sa blog na 'to ay i-kwento ang mga naging "Adventure" ko sa nakalipas na dalawang dekada. Pero naalala ko na naisulat ko na pala ang iba sa mga 'to sa aking "Makalipas ang Dalawang Dekada Series"

Kinder - Elementary Days:

Makalipas ang Dalawang Dekada I

High School Days:

Makalipas ang Dalawang Dekada II

College Days: 

Makalipas ang Dalawang Dekada 3.1 

Makalipas ang Dalawang Dekada 3.2

     Para naman sa mga naging "Achievements" ko sa nakalipas na dalawang dekada, abangan niyo na lang sa aking gagawin na "Year-End Blog".

   Sa muli, gusto kong pasalamatan ang lahat ng bumati sa'kin sa Facebook at Twitter. Elementary, Highschool at College friends. Sa mga officemates. Sa mga nagtext (walang tumawag eh), maraming salamat. 

    Sa mga kamag-anak ko lalo na sa mga magulang ko at kapatid.

  THANK YOU LORD!

Buhay ng...

     Gigising ng maaga. Kakain. Lalabas ng bahay. Uuwi. Kakain muli. Maliligo. Lalabas muli ng bahay. Makikipag-kwentuhan sa mga kaibigan sa tapat ng sari-sari store. Uuwi. Kakain. Manonood ng T.V. at matutulog na. Ulit na naman ng gawain kinabukasan. Mga "routine" ng Old-Skul version ng mga tambay.

      Iba na ang mga tambay ngayon. Gigising ng tanghali. Kakain. Lalabas ng bahay. Pupunta ng computer shop at maglalaro ng DOTA, Cross-Fire, Special-Force (parang Counter-Strike din) at kung anu-ano pang mga computer games. Kung wala namang pera (na madalas mangyayari), tatambay lang at manonood sa mga naglalaro. Makiki-trashtalk (mang-aasar). Sisitahin ang mga "kabobohan" ng iba. Pagkatapos ng buhay sa loob computer-shop ay uuwi saglit para kumain. Babalik muli sa shop para makipag-kwentuhan. Halos buong gabi na yan. Kapag nagka-ubusan na ng baon na kwento, maglalakad-lakad. Mag-iinuman naman kapag may budget. Uuwi ng madaling-araw at matutulog na. Hindi naman sila matatawag na puyat dahil tanghali naman sila nagigising.

     Ganyan ang gawain nila (na gawain ko noon). Parang ang sarap ng buhay para sa kanila. Easy. Chill. Wala masyadong problema bukod sa paghanap ng pera para makapaglaro. Pero magaling silang dumiskarte. Madami ka pang option kapag walang budget. Isa na dito ang paghanap ng basketball court at maglaro. Wala ng masyadong gastos (bukod sa pamusta niyo at pambili ng ice-tubig), good for your health pa.

     Bukod sa mga gawain na yan, may mga bagay pa din naman na nakakatuwa sa pagiging tambay. Siguro ito ang mga bagay na "nakakatuwa" sa pagiging tambay. Walang iniisip na deadline ng mga projects. Hindi problema ang paggising ng maaga. Hindi nila iisipin kung paano makikipag-siksikan sa MRT/LRT. Hindi sila mababadtrip kapag sobrang traffic. Hindi sila magpopost sa facebook o kaya naman tweet sa twitter na badtrip sila dahil OT na naman sa trabaho. Hindi nila problema ang malaking bawas ng tax sa sahod. Hindi na din nila aalalahanin  na baka maholdap sila dahil wala namang masyadong makukuha mula sa kanila. Stress-Free ang kanilang isipan. Hindi masyadong nakakadama ng pressure. Ang tanging iisipin lang naman nila ay kung paano makaka-survive sa araw na ito at sa mga susunod pa.

     Kahit tambay sila, may mga dahilan pa din naman tayo para respetuhin natin sila. May mga bagay na mas nakakaangat sila kaysa sa'tin. Kaya nilang mabuhay ng walang facebook at twitter. Kaya nilang mabuhay sa halagang P50.00 sa isang araw. 

       Isipin na lang din natin na minsan din tayong naging tambay. Kung hindi mo pa naranasan ang maging tambay. Ang lungkot pala buhay mo...

     Speaking of tambay, gusto ko na din na i-share sa inyo ang video na 'to. Siguro dahil na dito kaya naisipan kong mag-blog tungkol sa kanila.

Credits to Eat Bulaga 

Juan For All - All For Juan 

at sa nag-upload ng video na 'to.

     

Para sa'yo...

     Para sa mga die hard fan ng mga social networking sites (OA). Twitter at Facebook to be specific. Para sa inyo ang blog na 'to. Wala lang. Trip ko lang magsulat muli at bigla ko lang kayong naalala. Sanay na ako sa minu-minutong tweet sa twitter at maya't-mayang upload ng picture sa facebook pero for the past few months parang ang "weird" na ng mga nababasa kong tweets at posts. Weird ang ginamit kong term kasi parang exaggerated naman kapag "nakakainis" ang salitang gagamitin ko.

     Sige na. Okey na ang mga tweets mo kung nasaan ka. Kung sino ang mga kasama at kung ano ang ginagawa mo. Kung kumain ka sa mamahaling restaurant. Kung bumili ka ng kape sa Starbucks o kahit pinuno mo ng gravy ang plato mo sa KFC. Kung bumili ka ng mga branded na damit (dahil sale). Kung bago ang unit ng cellphone mo. Kung nakapunta ka sa concert na paborito mong banda. Wala akong issue sa mga ganyang klaseng tweets. Kanya-kanyang trip lang yan.

      Mapunta naman tayo sa mga itinuturing ko na mga "weird" na posts at status. Para sa mga gumagawa ng ganito, magtatanong na lang ako. Kung nasugatan ka man, bakit kailangan mo pang i-post ang mismong sugat mo? Para saan? Gagaling ba yan kapag may mga nag-like o kapag may nag-share ng pictureng sugat ng sugat mo? Kung iisipin, parang insulto pa nga kapag nag-post ka na may sugat ka pagkatapos ay ni-like pa ng mga kaibigan mo? Ibig sabihin ba niyan ay natuwa sila na nagka-sugat ka?.

     Para naman sa mga namatayan. Unang-una ay nakikiramay ako sa inyo. Pero bakit kailangan mo pa nai-post pati ang mismong picture ng patay na nakahiga na sa kabaong? Ang masaklap diyan, naka CLOSE-UP PA! Bakit? Anong dahilan? Para saan?

     Isasama ko na din dito ang mga taong nagpopost ng pa-cute nilang picture sabay lalagyan ng description na: "Sorry, di ako masyadong nakapag-ayos" o kaya naman "Haggard Look". Kahit obvious naman na naka make-up at mukhang nag ahit pa nga ng kilay bago mag picture pagkatapos sasabihin haggard pa daw sila niyan? Idadamay ko na din ang mga nagpopost ng best picture nila habang naka-swim wear showing their curves and then sasabihin na "Gosh!, ang taba ko na". O' Come on!

     Para naman sa mga unang nakapanood ng bagong pelikula. Malamang ayaw ng lahat ang "spoiler". Bihira ang gumagawa nito pero mayroon pa din talaga akong mga nababasa. Ikaw na nakapanood sa premiere night! Ikaw na nakapanuod agad sa 3D!. Pwede naman na sabihin na "Ang ganda ng Breaking Dawn Part II, A must watch film". Tumaas na ang curiosity level ng mga friend mo, natulungan mo pang mai-promote ang abs ng Jacob sa pelikula at siyempre, ang mismong pelikula. Madadagdagan na din ang mga taong magkakaroon ng LSS na kantang "A thousand years" ni Christina Perri. To be honest, akala ko si Katy Perry ang kumanta niyan, siguro dahil magkatunog sila ng apelyido (share ko lang).

Kathang-isip...

     2:00am ng madaling araw. Pauwi mula sa trabaho. Malamig ang simoy ng hangin. November na kasi at halos isang buwan na lang ay Pasko na. Umaasa na ako na may makakasabay akong mga "lasing" dahil nga "Party Time" ang araw ng Biyernes. Malamang ay sabado na ng madaling araw na ang uwi nila. Hindi naman ako nabigo. Skip na tayo sa byahe dahil wala naman masyadong "happenings" bukod sa mga kasabay kong "lasing" na maingay (as expected). Mabilis lang ang byahe. Halos 45 minutes lang dahil bukod sa wala naman talagang trapik sa madaling araw, karerista ang mga driver ng bus at jeep na nasakyan ko.

     Masyado pang maaga para umuwi kaya naisip ko munang mag walk-trip around the neighborhood. Madalas ko naman 'tong gawin pero first time kong gawin 'to ng ganito kaaga. Almost 3:00am na kaya may nakita na din akong mga nagjo-jogging. Ang mga lolo at lola na maagang nagigising para magwalis sa tapat ng kani-kanilang bahay. Mga bumibili ng pandesal sa bakery (malamang). Mga barangay tanod na natutulog. Hindi syempre mawawala ang mga tambay.

     Sa kalagitnaan ng aking pagmumuni-muni habang naglalakad ay may kumalabit sa'kin mula sa likod. Malamang ay medyo nagulat ako. Medyo lang naman. Don't worry, hindi siya holdaper. Isang medyo gusgusing batang lalaki. Namamalimos. Nanghihingi ng barya. Kahit piso lang daw. Sakto! may barya ako sa bulsa. Tatlong-piso. Sukli ko kanina. Bukod sa barya ay binigay ko na din sa kanya ang baon kong tinapay na hindi ko nakain. Nakakatuwa lang dahil marunong siyang magpasalamat hindi katulad ng ibang mga namamalimos na bigla na lang aalis pagkatapos mong bigyan ng kaunting barya. Umupo agad ang bata sa may bangketa at kinain ang bigay kong tinapay. May malapit na bakery kaya naisip kong bumili na din ng pandesal at "panulak". Medyo nagutom din ako kakalakad. Pagkatapos kong bumili ay nakita ko na nasa may bangketa pa din ang bata at kumakain pa din. May pumitik siguro na ugat sa utak ko kaya nilapitan ko siya at binigay ang binili kong sampung-pisong pandesal at juice na nasa tetra pack. Pero kumuha muna ako ng dalawang pirasong pandesal bago ko binigay sa kanya ang iba. Dalawang ugat siguro ang pumitik sa utak ko kaya naisipan ko munang tumabi sa kanya at sabayan siyang kumain. Napansin kong medyo naiiba siya sa mga katulad niya. Hindi naman siya masyadong madumi at di din naman masama ang amoy kaya nasabi kong medyo gusgusing bata lang. Habang kumakain kami ay tinapik muli niya ako at nagpasalamat. Maya-maya lang ay biglang nag "drama" ang bata. May "laman" ang bawat salitang sinasabi niya sa'kin. May pinaghuhugutan.

     Tinanong muna niya ako kung bakit ko daw siya binigyan (muli) ng tinapay at may juice pa. Wala lang, hindi ko din alam kung bakit, sagot ko sa kanya. Wala ka sigurong magawa kuya 'no?, ang sabi naman niya. Siguro nga, ang tugon ko naman. Kawawa ka naman kuya, ang mabilis niyang sagot. Huh?! bakit naman? sagot ko agad na medyo may pagkabigla sa sinabi niya. Kasi nga wala kang magawa di ba sabi mo, di ka katulad ko na palaging busy, sabi ng bata. Busy ka saan? tanong ko sa kanya. Kakalakad, ang tipid niyang sagod sa'kin. Ano naman ang napapala mo sa paglalakad? sunod kong tanong. Medyo napaisip siguro siya sa tanong ko kaya napahinto muna siya ng ilang segundo bago sumagot. Madami, ang nasabi niya. Hindi na niya dinugtungan ang sagot niya at sa halip (lalim ng term) ay nagsalita na lang ng kung anu-anong bagay na nasa isip niya. Kahit ganito kuya sa tingin ko ang swerte ko pa din. Wala kasing masyadong problemang iniisip. Kapag nagutom ako, maaari naman akong mamalimos at humingi ng pagkain sa mga tao. Kapag inaantok ako, kahit saan naman ay may bangketa na pwede kong tulugan. Wala pa din naman akong asawa at anak na pinapakain. Iisipin ko lang kung paano ako tatagal. Napahinto ako sa pagkain ko ng pandesal dahil sa mga sinasabi niya. Nagulat din ako dahil hindi ko akalain na sa edad niya na sa tingin ko ay 14 na taong-gulang ay masasabi na niya ang mga ganoong bagay. Wala na akong masabi masyado kaya tinanong ko na lang kung may bisyo ba siya. Wala, ang mabilis ulit niyang sagot. Nakakainis lang kung minsan kuya kasi iniisip ng mga tao na ang mga binibigay nilang limos ay pinangbibili ko lang ng daw ng sigarilyo o kaya pinangru-rugby. Madami pa sana akong gustong itanong sa kanya pero siya na din mismo ang unang nagpaalam. Aalis na daw siya. Tinanong ko kung saan ang punta niya. Hindi ko din alam kung saan, ang sagot niya sa akin. Okey, ingat, ang tanging nasabi ko. Salamat ang huling sabi niya sabay lakad palayo.

     Napatingin ako sa cellphone ko at nakita ko na halos 4:00am na din pala. Tinamaan na din ako ng antok kaya umuwi na din ako. Habang naglalakad ako pauwi ay inaalala ko pa din ang mga salitang sinabi ng bata. Napapaisip pa din ako kung saan niya nakuha ang mga ganoong ideya. Parang napakadali sa kanya ang mabuhay. Baka naman mukhang madali dahil base sa sinabi niya, hindi niya ginagawang kumplikado ang mga bagay-bagay.

   

     

#DyanNagsisimulaYan...

     Trending recently lang sa twitter ang #DyanNagsisimulaYan kaya just like the old times, naisipan ng mga blogger friend ko na gawin 'tong blog topic. Susubukan kong ilista ang ilan sa mga alam kong "style" o "galawan" ng mga lalaki para mapalapit sa babae na gusto niya.

     #DyanNagsisimulaYan sa mga simpleng chat ng "Hello" or "Hi" sa facebook. Pero bago mo ma-chat ng "Hello or Hi" si Ms. Beautiful, kailangan mo muna siyang i-add sa facebook. Kapag may type na babae, karamihan sa mga lalaki ay hahanapin agad sa facebook ang account ni Ms. Beautiful. After na magsend ng friend request ay mananalangin na sana ay i-accept agad. May mga desperado kung minsan na nag-iiwan pa ng message na "pa-accept me please". Kapag maayos na ang lahat, sunod na gagawin ay aabangan kung kailan naka-online sa Ms. Beautiful. Kapag naka-online na, magdadalawang-isip pa kung minsan. May nginig factor pa sa pag-type ng "Hello" or "Hi", pagkatapos ay mag-iisip for about 5 seconds kung pipindutin ang Enter.

     May "Thrill-Factor" pa kung minsan kapag nakita mo sa chatbox mo na "Ms. Beautiful is typing a message". Sarap ng feeling kapag nag-reply siya sa chat mo. Pagkatapos ay bahala ka na sa diskarte mo kung paano mo "dadalhin" ang usapan. Ikaw ang unang nag-chat kaya ikaw ang dapat na mag-open ng topic. Sabi nga sa kanta, "Love begins with one hello".

     #DyanNagsisimulaYan sa having a common friends. Moment na bigla niyang masasabi sa usapan ang isang friend mo na friend niya din pala. Pagkatapos ay magseset kayo ng schedule to hang-out with your common friends and then diskarte mo na.

      #DyanNagsisimulaYan sa mga "comfort". Sa simula pa lang talaga ay ito na ang gusto kong ilagay. Hindi ko alam kung bakit. Siguro dahil "common" na. Ang babaeng malungkot ay madaling mahulog sa lalaking magaling mag-"comfort". Hindi ko alam kung totoo dahil hindi naman ako babae.

     Natural na sa mga lalaki ang mag-"comfort" sa mga babae kapag may problema. He will make you feel better. Lagi siyang nariyan kapag kailangan mo ng kausap. Good-Listener and magbibigay pa ng advice kung minsan. Sa una ay puro "sama ng loob" lang ang ibabahagi mo sa kanya pero as time goes by, hindi mo na namamalayan na naibabahagi mo na din ang iba mo pang kwento. Hindi mo na din namamalayan na mas madalas mo na siyang kausap.

     May iba na "comfort" lang naman talaga pero hindi na din maiiwasan na ang isa ay magkagusto. Know your limits. Pwede namang umiwas habang maaga. Mabuti sana kung ganyan ang scenario pero kung sa simula pa lang ay may "intention" na, ibang usapan na. For girls, its more on knowing yourself. Knowing kung kanino mo mas "feel" or kanino ka mas masaya. Kung ma-inlove ka man sa nag-"comfort" sa'yo, atleast alam na natin na #DyanNagsisimulaYan.

     

See the difference...

     Time-out na muna ako sa mga seryosong topic about life and love. Sa title pa lang ay sigurado akong alam mo na ang nilalaman ng blog na to. Pagkakaiba o pagbabago mula noong bata na paglalaro lamang sa kalsada ang alam hanggang sa pagiging estudyante at pagkakaroon ng trabaho. Wala na akong maisip pa na maaaring ilagay para sa introduction kaya simulan na natin.

Baby at Bata (1 to 4 years old)....

     Para sa mga baby na nasa edad 1 hanggang 2 taong gulang, wala ibang ginagawa kung hindi ang matulog, umihi sa diaper, umiyak, humingi ng pagkain o gatas at maglaro. Madalas na karga ng magulang o nasa "stroller" kapag namamasyal. Nasa loob lang ng crib halos buong araw. Para naman sa edad 3 hanggang 4 na taong gulang, madalas maglaro kasama ang mga ka-edad na kaibigan sa kalsada, umiyak, kumain at matulog. Kung anak mayaman ka naman, malamang at nasa loob ka lang ng bahay at nanonood ng pambatang palabas o kaya naman ay naglalaro ng laruan kasama ang mga kapatid at magulang.

Buhay-estudyante (Elementary Days)...

     Gigising ng madaling-araw. Makikipagtitigan ng halos 10 minutes sa almusal bago kumain. Papakiramdaman ang lamig ng tubig ng halos 10 minuto bago maligo. Nasa paaralan ng halos kalahating-araw. Uuwi. Pagkatapos kumain ng tanghalian ay required kang matulog para daw tumangkad. Pagkagising ay gagawin ang takdang-aralin kung mayroon man. Pagdating ng 4:00 pm ay bubuksan ang T.V. para manood ng Voltes V, Ghost Fighter at Dragon Ball. Pagkatapos ay lalabas ng bahay para makipaglaro at gayahin ang mga napanood sa T.V. Uuwi ng mga 6:00 pm, kakain at matutulog. Tuwing weekends ay kadalasang maglalaro lang at manonood ng T.V.

Buhay-estudyante (Highschool Days)...

     Halos katulad pa din ng lifestyle noong elementary pa pero madaming nadagdag. Sa paaralan, halos buong araw ka ng nasa paaralan. Busy kung minsan dahil sa mga extra-curricular activities. Regular ang bonding ng klase dahil sa mga cheering competition at choric interpretation. Dito nauso ang larong DOTA. Pagkatapos ng klase ay diretso sa computer shop para maglaro. Last subject kung tawagin namin dati. Ang iba naman ay pupunta sa mga mall. Mapalad kapag nakapasok dahil kadalasan bawal ang mga highschool students na pumasok sa mall. Kadalasang dahilan ay ang pagiging "war freak" daw ng mga highschool students. Lalo na kapag may nakasalubong na estudyante mula sa "kaaway" na paaralan. School-Rivalry daw pero hindi sa sports, suntukan version. Isama ko na din sa highschool days ang pagkakaroon ng lovelife. Hindi ko na masyadong ipapaliwanag dahil hindi naman tungkol sa love ang blog na to'.

Buhay-estudyante (College Days)...

     Lets just make it short. Summary na lang. Stress at puyat. Dalawang salita na tatatak sa isipan mo pagdating ng college. Saglit lang ang schedule mo kung iisipin pero halos 24 oras kang mag-aaral lalo na kapag graduating student ka na. Overnight dito, overnight doon. Wala ng uwi-uwi pa. Pagkagaling sa pamantasan, diretso na sa bahay ng kaklase pagkatapos ay balik na ulit sa pamantasan. Uuwi ka lang kapag wala ka ng budget. Uuwi ka lang para kumuha ng mga damit. Dahil yan sa mga defense.

     Kung social-life naman ang pag-uusapan, hindi ka mawawalan dahil ang mga overnight ang nagsisilbing bonding moment mo with your groupmates. Celebration every after ng defense. Inom at party-party. Gimik daw pero limited ang budget. Wala pang trabaho kasi. Mapalad na kami kapag may galante kaming kaklase na mag-aambag ng malaki. Pero madalas, wala. Kaya ang gagawin na lang ay hahanap ng bahay na pwedeng gawing venue at ambagan kahit 50 isang tao. magkakasya na yan. Dota na lang kung minsan, kapag ayaw uminom.

After College...

     May pagkakatulad sa college life pero may pagkakaiba din. Stress? Oo meron. May trabaho ka man o wala ay mararamdaman mo ang stress. Kapag wala kang trabaho, damang-dama mo ang stress kapag naiisip mo na parang napag-iiwanan ka na. Ang mga dati mong kaklase ay may trabaho na samantalang ikaw ay wala. Kapag may trabaho ka naman, mararamdaman mo ang stress kapag malapit na ang deadline ng project mo. Kung pro-crammer ka naman o sanay na sa trabaho under time pressure, wala naman masyadong problema. Mararamdaman mo din ang stress kapag nakita mo ang bawas ng tax, SSS at iba pa na deduction sa sahod mo. Nakaka-stress kaya.

     Social-life. Kahit papaano ay hindi na problema ang budget. May trabaho na. Sumasahod na. Pero kahit may pang-gastos na ay kontrolado pa din ang expense. Hindi naman kailangan gumastos ng malaki. Hati-hati. Pero mas malaki sahod mo, mas malaki ambag mo. Huwag masyado malungkot dahil kung minsan once or twice a month lang naman yan. Get together lang kasama ang mga dati mong kaklase. Bonding. Sa mga ganitong pagkakataon mo din makikilala ang mga kaibigan mo na "kuripot" at tunay na galante. Hindi naman siguro kuripot, marunong lang humawak ng pera. Hindi ko naman masisisi ang mga "matipid" sa pera dahil talaga naman na nakapanghihinayang gumastos ng pera na pinaghirapan mo. Totoo yan. Para naman sa mga galante, sila ang mga marunong mag share ng blessings. Isama ko na din pala dito ang mga kaibigan na bigla na lang hindi nagpaparamdam pagkatapos sumahod, nawawala na lang bigla at lilitaw kapag may manlilibre ng iba. Tamaan-Sapul! Peace! Baka naman may iba lang na priority or may pinagkaka-gastusan na.

     Bago nga pala matapos ang blog na 'to, gusto kong batiin ang aking kaibigan na si Mr. Jan Paulo Camposagrado na nasa Amerika ngayon at naglilibot. Musta pare?

Think of it again...

1. Huwag nating husgahan ang tao mula sa mali nilang nagawa, husgahan natin sila mula sa kung ano ang natutunan nila mula sa mali nilang nagawa.

2. Apat (4) na taong ka na mag-aaral sa elementarya at apat na taon din sa highschool; apat hanggang limang (5) taon naman sa kolehiyo, pero habang buhay kang mag-aaral sa University of Life at ang magiging mga guro mo ay sina Prof. Experience at Prof. Mistake.

3. Magtiwala ka muna bago magduda.

4. Hindi lahat ng umiiwas ay galit sa'yo. Baka naman nagkakagusto na sa'yo.

5. Subukan mo munang ilista ang mga happy and sad moments niyo together bago ka mag-emote.

6. Gamitin ang utak para umasenso sa buhay at puso naman para maging masaya ka.

7. Pagkagising sa umaga, unahin mong batiin ng "Good Morning" ang mga kasama mo sa bahay bago ang mga kaibigan mo sa twitter at facebook.

8. Hindi issue kung single ka ngayong darating ng Pasko dahil hindi naman Valentine's Day ang celebration.

9. Three (3) sides of the story; your side, his/her side and the truth.

10. Don't make permanent decision from your temporary emotion.

     Part II to' ng blog ko na Think of it... kaya ang title nito ay "Think of it again". Wala ulit mga pictures at music na pang-background dahil hindi naman kailangan. Random ideas lang ulit. Maaaring nabasa mo na ang iba mula sa mga post at tweets sa mga social networking sites. Trip ko lang isulat.

Think of it...

1. Life isn't always fair.

2. Men are not born equal. Even women.

3. Magkaiba ang napagod sa nagsawa.

4. Limitless ang pangangailangan ng tao.

5. Mapanghusga ang mga tao.

6. Everybody deserves a 2nd chance but giving a 3rd chance?

7. Hindi sapat na dahilan ang masaya ka lang.

8. Hindi mo pwedeng bigyan ng payo ang sarili mo

9. Learn to appreciate.

10. Ayos lang maging tanga pero huwag mong gawing hobby.

11. Basic instinct na ng tao ang paghanga sa maganda at gwapo.

12. Matutong makisama.

13. Kung minsan, napagsasabay mo ang pagdidiet at pagmomove-on.

14. Talk to strangers kapag may problema ka.

15. Spend some time alone every day.

16. Maging risk-taker kung minsan.

17. Make your own kaysa bumili ka.

18. Magkaiba ang pananaw ng lalaki at babae.

19. Hindi lahat ng tao sa mundo ay may talent sa panghuhula.

20. Nagkataon lang ang lahat.

     Pagkagising ko isang araw ay bigla na lang pumasok sa isipan ko ang mga bagay na yan. Hindi ko din alam kung bakit. Wala na akong nilagay ng inroduction at mga pictures dahil hindi naman kailangan. The title says it all.

Find someone like....

     Recently sa Twitter ay nag trend ang topic na #HowToMakeARelationshipLast. Pagkatapos ay nag tweet ako susubukan kong gawin na topic 'to for my next blog. For the few hours after kong mag-tweet, napaisip ako na parang masyadong mahirap ang topic na 'to kaya medyo iibahin ko na lang. Medyo lang naman.

     How to make a relationship last. Para siguro mangyari yan, mas maganda kung sa una pa lang ay ang "right person" na ang mahanap mo. Kaya naman naisipan ko na lang na gawing topic ay kung anong klaseng tao ang dapat mong hanapin para magkaroon ka ng "long-term" or even "lifetime" relationship. Bukod sa mas madali (para sa'kin) isulat ang topic na 'to kaysa sa "How to make a relationship last", wala talaga akong idea kung papaano magkakaroon ng isang long-term relationship dahil personally, hindi ko pa nararanasan yan. So tama na sa mahabang introduction at simulan na ang ilan sa mga naiisip kong "klase" ng tao na dapat mong hanapin para magkaroon ka ng hinahanap-hanap mong long-term or even lifetime relationship.

     Subukan mong hanapin ang taong may ugali na kabaligtaran ng sa'yo. Sabi nga, opposite attracts. Totoo yan (para sa'kin). Kung madaldal ka at mahilig ka magkwento, hanapin mo ang taong tahimik lang pero marunong makinig sa mga kwento mo. Handang makinig sa masasaya mong istorya at pati na din sa mga madrama mong kwento. Pero hindi sapat na marunong lang makinig, dapat marunong din siyang mag "respond". Respond in a way na bibigyan ka niya ng mga idea niya tungkol sa mga nangyayari sa'yo. Nagbibigay siya ng mga"advices" kahit hindi ka nanghihingi. In that way, malalaman mo na interesado siya na malaman ang mga bagay na tungkol sa'yo.

     Maghanap ka ng taong friendly. Most of the time kasi, sila ang mga klase ng tao na hindi seloso or selosa. Paano ko nasabi? kasi alam nila at naiintindihan nila ang pangangailangan mo na makipag-socialize sa mga tao at mga kaibigan mo. May ilan kasing mga tao na kapag naging bf/gf mo na, nagiging "possessive". Kapag may lumapit na ka-opposite sex, nagseselos agad at pati mga kaibigan mo ay pinagseselosan na. Lalong-lalo naman kapag bestfriend mo na ang kasama mo. So kung friendly siya, maiintindihan niya ang mga ginagawa mo. Maiintindihan niya na hindi lang sa kanya umiikot ang mundo mo. Mayroon ka ding mga kaibigan na kung tutuusin ay mas una mo pang nakilala kaysa sa kanya.

     Try mo na din humanap ng taong hahayaan kang gawin ang gusto mong gawin. May tiwala sa kakayahan mo. Alam niya na hindi mo kailangan ng mga payo dahil alam niya na alam mo ang ginagawa mo. Rerespetuhin ang bawat idea mo sa mga bagay-bagay. Hahayaan kang sumaya at makadama ng lungkot sa sarili mong paraan. Hahayaan kang matuto mula sa mga karanasan mo. Marunong maghintay at naniniwala na babalik ka din. Pero siyempre, sa kabila ng pagiging "maluwag" niya sa'yo ay nariyan pa din siya para magsilibing "guide" mo.

     May mga tao kasi na hindi naman talaga kailangan ng mga "advice" from their friends, they need "guide" lang mula sa mga taong alam nila sa susuportahan sila sa mga gusto nilang gawin.

     Alam ko na sa panahon ngayon, mahirap ng hanapin ang mga ganyang klase ng tao pero trust me, may mga ganyan pang klase ng tao. Very rare na kung tutuusin pero natutuwa akong malaman na may mga tao pa din na may ganyang mga characteristics sa panahon ngayon. Take your time lang. Hindi kailangan na magmadali. Sa tingin ko naman wala kang deadline na hinahabol para magmadali sa pagkakaroon ng lovelife di ba?. Pero huwag mo naman masyadong seryosohin ang paghihintay. Hanap-hanap din. Mas maganda kung parehas kayo na hinahanap ang isa't-isa. Sayang kasi ang oras kung naghihintay ka lang. 

Hmmm....

      Para sa mga reader(s) ng blog ko na nagtatanong kung may mga "words of wisdom" daw ba ako, meron naman at susubukan kong isa-isahin. Joke lang. Walang nag request ng blog na to'. Naisipan ko lang isulat. Share ko lang. Actually, hindi ko naman to' maituturing na mga "words of wisdom", sabihin na lang natin na ilan to' sa mga bagay na natutunan ko. From past experiences. Maaring personal at pwede din naman thru experience ng mga tao sa paligid ko. Hindi ko aangkinin ang alin man sa mga mababasa niyo para sa blog na 'to. Maaaring narinig o nabasa niyo na to' dati na nire-phrase ko lang. Pwede din naman na mula sa mga lyrics ng kanta. Game!

     Kung may problema ka sa buhay lalo na sa love, iwasan ang madalas na pagbabasa ng mga "emotional" na quotes, pang broken-hearted na mga kanta at pelikulang drama ang tema. Dinadagdagan mo lang ang "stress" na nararamdaman mo. Mas pinapabigat mo lang ang kalooban mo lalo na kung nakaka-relate ka sa istorya ng pinapanood, nababasa mo at pinakikinggan mo. Mas mabuti pa na kausapin mo na lang ang mga kaibigan mo o kahit sino na alam mong makakaintindi sa'yo kaysa sa pag retweet ng mga quotes sa twitter at panonood ng pelikulang nagpapa-alala lang ng "sakit" na nararamdaman mo.

     Bawat tao ay may kanya-kanyang priority. May iba na mas mahalaga sa kanila ang makatapos ng pag-aaral. May mga tao din naman na mas gusto munang mag-trabaho. Priority ang pamilya at iba pa. Depende sa pangangailangan o estado sa buhay. Kailangan lang na maging open-minded ka sa mga bagay-bagay bago mo sila pagsabihan ng sa tingin mo ay "dapat" nilang gawin.

     Mapanghusga ang mga tao. They judge you depende kung ano ang nakita nila sayo. Unfair tayo manghusga kung minsan. Kung ano ang una nating narinig, siyang paniniwalaan. Kung sino ang mukhang "kawawa" at unang makakuha ng simpatya ng mga tao, siyang kakampihan. Mapalad ka kung ikaw ang nasa positibong parte ng istorya, pero kung ikaw ang lumalabas na "kalaban" mula sa sa unang kwento, talo ka na. Kahit pa alam mo sa sarili mo na wala ka naman talagang ginagawang masama. Hindi ka mabibigyan ng pagkakataon na isa-isahin ang mga tao sa paligid mo at ipaliwanag ang "side" mo. Hindi ka mabibigyan ng pagkakataon na kahit papaano ay "linisin" ang pangalan mo.

     Minsan maiisip mo na parang mga "kontrabida" ang mga kaibigan mo. Halimbawa sa lovelife. Pakiramdam mo ay masyado silang "nagmamarunong"at alam nila kung sino ang bagay sa'yo. Tandaan mo na kasabay ng pagtanggap mo sa kanila bilang mga kaibigan ay ang pagbibigay mo ng permiso sa kanila para makialam sa mga desisyon na gagawin mo. Apektado na sila sa lahat ng bagay na mangyayari sa'yo. Aminin na natin na nakakainis na kung minsan ang ginagawa nilang pagpuna sa mga ginagawa natin, pero kailangan din natin intindihin na nag-aalala lamang sila. They just care in English. Para din silang mga magulang. Nagiging mapanghusga sila dahil they just care for you. Feeling mo nasisira na ang friendship niyo dahil sa mga sinasabi nila pero they just care for you. Wala ng ibang dahilan pa. Remember na "in the end" of the day, babalik at babalik ka sa kanila.

     Hindi marunong makuntento ang tao. Nagbabago sila. Nagbabago tayo. Ayoko ng magpaikot-ikot pa. Ang gusto ko lang sabihin, kung sakaling iniwan ka man ng "partner" mo at napunta sa iba, isipin mo na lang na "limitless" ang pangangailangan ng tao. Naghanap sila dahil mga mga bagay na nakita nila sa "bago" nila na wala sa'yo. Bilang pampalubag-loob, isipin mo na lang ang salitang "karma" o kaya naman sabihin sa sarili na ibinigay mo naman ang lahat at hindi lang siya nakuntento.

     Napakadali ng sabihin ngayon ng mga salitang "I love you" at "I miss you". Pero mahirap din kung minsan depende sa tao. Sabi nga ng iba, sweet words don't always come from the heart. Sa panahon ngayon, madali ng humanap ng mga taong gusto ka at sinasabing mahal ka nila. Mas maganda siguro maghanap ka ng taong "seseryosohin" ka. Just saying. Mahirap ipaliwanag pero sana naintindihan mo ang pagkakaiba ng mga taong nagsasabing gusto ka at mahal ka sa taong alam mo na seseryosohin ka. Just saying.

Oh ang babae...

     Before anything else, gusto ko lang muna sabihin na ang mga susunod niyong mababasa ay ibinase ko sa aking mga na-obserbahan. Wala akong masyadong magawa kaya naisipan kong isulat. Pero actually, matagal ko ng gustong ilathala (lalim ng term) ang topic na 'to. 

     Gusto ko naman ngayon i-share ang mga bagay na napansin ko tungkol sa mga babae. Mga katangian nila. Inuulit ko, ibinase ko lang to' sa mga naobserbahan ko sa mga nakalipas na taon, buwan, araw, oras, minuto at segundo.

     Mahilig mag kwento ang mga babae. Sabihin na nating madaldal pero in a good way. Sa text, chat or even when you talk to them personally. Mahilig silang mag bahagi ng mga naranasan nila sa bawat araw na lumilipas, Sino ang nakita nila o ano ang ginawa nila. Kung hindi ka sanay sa kanila, malamang ay medyo maiirita ka. Pero I guess, its one of their  personality na inborn na sa kanila. Kapag sa text, kadalasan sila ang nagbibigay ng topic. Mahahaba ang kanilang mga text message. Positibo man o negatibo ang nangyari sa kanila sa araw na dumaan, asahan mo ng ibabahagi niya to' sa'yo. Lalo na kung "close friends" kayo. Dahil na din sa pagkahilig nila magkwento, malalaman mo din kung wala sila sa "mood". Malamang iba na ang paraan nila ng pakikipag-usap. Medyo weird pakinggan pero kung minsan, madarama mo na parang walang "saya" ang mga text or chat messages niya sa'yo. Maidagdag ko na din, mataas ang sense of humor nila. Masaya silang mag kwento. Kaya kung mataas din ang sense of humor niyo, siguradong masaya ang usapan niyo.

     Friendly sila. Most of the time kasi, naghihintay lang sila na ikaw ang unang kumausap sa kanila. Pa-feminine effect. Even if your a total stranger, kakausapin ka pa din nila kahit papaano (atleast 5 minutes siguro). Pero kung hindi ka naman mukhang "scary", congratulations! you've got a new friend.

     Iyakin ang ilan sa kanila. Simpleng bagay katulad ng mga madramang eksena sa pelikula ay iniiyakan nila. Madali silang maapektuhan ng mga bagay na nangyayari sa paligid nila. Magaling silang mag-express ng kalungkutan hindi katulad ng mga lalaki. Kakausapin ka nila kapag may problema sila. Complete package ang story telling nila, with emotions. Kapag may mga ganitong pangyayari, sometimes, kailangan mo lang maging good listener. Hindi naman nila kailangan lagi ng payo. Gusto lang talaga nila ilabas ang kanilang sama ng loob.

     They appreciate every little thing na ginagawa mo. Kahit simpleng text message lang ay pinapahalagahan nila. Basta nakita nilang may effort ka, okey sa kanila.

     Gusto din nila na napapansin sila kapag may bago sa kanila. Halimbawa, kapag bagong gupit. Gusto nilang marinig ang mga comment mo. Kapag may date naman, kailangan mo din pansinin if they look good. Naghanda sila ng husto kaya malaking bagay sa kanila kapag napuri sila.

     Unpredictable sila. Moody kung tawagin. Halimbawa sa pag-uusap, masaya siya and then all of a sudden, biglang mag-iiba ang way niya ng pakikipag-usap. Siguro ay may nasabi ka or hindi ka nagawa for them. Sabi ng isa kong kaibigan, isa sa mga dahilan kaya nagiging moody ang babae ay dahil may inaasahan sila na gagawin mo pero hindi mo nagawa. In that case, maybe you or we should be sensitive kung ano nga ba ang nasa isip or nararamdaman nila. Pero katulad ng nasabi ko kanina, unpredicatable sila kaya mahirap din na hulaan. Matuto na lang siguro tayo na mag-adjust for them. Kaya naman for some girls na bumabasa nito, much better siguro kung sasabihin niyo kung may problema, hindi kasi namin talent ang panghuhula kaya sorry in advance. Pero kung ayaw niyo naman sabihin, ayos lang din naman. We will do our best na lang to figure out what's wrong or kung ano ba ang nagawa namin (kung mayroon man).

    Masyadong advance ang kanilang pag-iisip. I mean they always look forward sa mga mangyayari before they make their decision. They are not risk-takers katulad ng mga lalaki. Halimbawa, kapag may manliligaw sila, sad to say pero kung minsan, iniisip agad nila ang mangyayari kapag nagbreak sila. True Story. Madami akong kilalang ganyan.

     Ayaw ko man na aminin pero sa tingin ko ay mas mature ang mga babae when it comes to relationship. Mabilis silang mag-accept ng mga bagay-bagay. Even if it hurts. They will make sure na hindi sila ang nagmumukhang "dehado" kapag may hiwalayan. They have their own way para mabilis mag move-on. Malalim silang mag-analyze ng mga happenings sa paligid nila. They also know the right thing(s) to do. Halimbawa, even if they really miss someone, hindi pa din sila ang gagawa ng first move para magkaroon sila ng communication. Your the guy, you should text first. Mas mataas ang pride kaysa sa lalaki kung minsan. Maria Clara ang drama. Pero kung minsan, they still need to consult their friends kung tama nga ba ang ginagawa nila. Parang confirmation lang naman.

     Ilan lamang yan sa mga katangian ng mga babae na napansin ko. Maaaring mali ang mga hinala ko, maaari din namang tama. Malaya ka din naman na mabigay ng comment mo pagkatapos mong mabasa to'. Pwede kang sumalungat o kaya naman ay sumang-ayon. Ikaw na ang bahala. No hard feelings. Promise! (Huh?!)

Defense...

     Malapit na namang matapos ang isang semester para sa mga college students, pero bago muna yan, kailangan mo munang ipasa ang "mga" defense. Yes! mga defense. Sunod-sunod na overnight. Puyat ang pinaka matinding kalaban. Kailangan din ng pera para sa pang-print ng documentation. Mapalad ka kung sa grupo niyo ay mayroon kayong "financer". Sila ang mga madalas na walang tulong sa grupo pero sagot naman nila ang bayad sa mga pag-print ng documents. 

     Mabalik tayo sa usapang-defense. Ang gusto ko lang naman ay mag-share ng mga "Do's and Dont's" before, during, and after defense. Wala lang. Trip ko lang. Minsan ko ng nadama ang tindi ng "pressure" kapag may defense kaya gusto ko lang mag-share ng ilang bagay-bagay.

Before Defense:

     Unang-una, matutong mag-budget. Hindi biro ang mga gastusin kapag may defense. Masyandong magastos. Gastos para sa pamasahe, pagkain, pang-print ng mga documents at kung anu-ano pang biglaan pinagkaka-gastusan. Kadalasan, from school ay diretso na agad sa bahay ng kaibigan para mag-overnight. Pagkatapos ay balik na ulit sa paaralan. Halos 24 hours kang mawawala sa inyong bahay. Kaya kung hindi ka marunong mag-budget, siguradong mamumulubi ka. Depende na lang kung rich kid ka talaga. Pero kung "limited-stocks only" ka katulad ko, matuto kang mag-budget.

     Kung gusto mo talagang pumasa, gumawa ng time schedule. Kailangan yan. Most of the time kasi, kapag overnight, mas madaming oras ang napupunta sa kwentuhan, panunuod ng T.V., paggamit ng internet kaysa sa mismong paggawa ng kailangang tapusin. Gawain ng grupo namin yan dati. Dota muna bago pumunta sa venue ng overnight. Wala namang problema sa paglilibang bago gumawa pero siguraduhin lang na matatapos on time ang kailangang tapusin. Pero kung pro-crammer ka tulad ng grupo ko dati, ikaw ang bahala. Maidagdag ko na din, kapag nakatapos kayo sa gagawin niyo ng maaga, may oras pa kayo para natulog kahit isang oras lamang. Siguraduhin lang na may taga-gising kayo. Kasi kung minsa, nasosobrahan sa tulog kay nahuhuli sa defense. Time-Management.

    Bago umalis, siguraduhing kumpleto ang mga kailangan for defense. Documents, Visual-Aids at iba pa. Kalimutan mo lahat huwag lang ang mga yan. Double-check kung kumpleto. Kaysa naman kung kailan nasa school ka na ay bigla niyong kulang ang inyong visual-aids. Kung PowerPoint presentation naman ang inyong gagamitin, make sure na may back-up kayo. Pinaka-reliable na back-up for me is E-mail. Kung minsan kasi, tinotopak ang mga flashdrive, hindi nakikisama. Siguraduhin din pala na nakahanda ang inyong corporate attire. Malinis at bagong plantsa as much as possible.

During Defense:

      Be physically, mentally and emotionally prepared. Normal lang na makadama ng kaba lalo na kung unang defense. Pero kung sa tingin mo naman ay nagawa niyo naman ang dapat na gawin, sa tingin ko naman ay wala ka dapat ipangamba.

     Look-good and look-smart. Kahit puyat, kailangan presentable kayo sa mga panelists. Batiin at magpakilala muna sa kanila. Smile. Pero hindi naman kailangan na lagi kang naka-ngiti na magmumukha ka ng nang-iinsulto Sinisermunan ka na nga ng mga panelists, tapos naka-ngiti ka pa din. Tamang-ngiti lang. Huwag din naman masyadong seryoso. Ang ngiti din ang nagpapakita ng inyong self-confidence.

     Be ready for "unexpected" questions. May mga pagkakataon na kung saan ay iniisip niyo na maayos na ang project niyo pagdating sa mga panelists ay ipapamukha pa nila sa inyo na walang kwenta ang ginawa niyo. Masyadong madaming tanong. Kaya nga defense. You have to defend your work. Kung alam mo naman ang ginagawa niyo, kahit papaano ay makakaya niyonh sagutin ang mga tanong nila. Pero dahil mga "beterano" na ang mga panelists niyo, siguradong mahahanapan nila ng "butas" ang ginawa niyo.

     Ihanda ang sarili para sa mga "masasakit" na salitang maririnig niyo mula sa inyong mga panelists. Katulad ng nasabi ko kanina, kayang-kaya nilang ipamukha sa inyo na walang kwenta ang project na pinagpuyatan niyo ng halos isang linggo. Kung iyakin ka, malamang ay iiyak ka talaga. Kung mainitin naman ang ulo mo, siguradong mag-iinit ang ulo mo. Pero remember na ang mga panelists niyo ang magpapasa sa inyo kaya kalma ka lang. Tanggap lang muna ng tanggap hangga't kaya. Kung sasabayan niyo ang init ng kanilang ulo, patay na. Huwag makikipag-taasan ng boses sa kanila. Alalahanin ang paggalang na lang sa mas nakatatanda (Pampalubag-Loob).

     No Retreat, No Surrender!. Kapag nasa defense ka, para ka ng nasa loob ng isang warzone. World War III. Kung alam niyo naman na tama ang mga "ipinaglalaban" niyo, sige lang. Kung may mga supporting documents naman kayo na naipapakita, sige lang. Mahahanap nila ng "butas" ang mga pinagsasabi niyo pero remember na kayo ang mas nakakaalam ng ginagawa niyo at hindi sila. Importante ang mga supporting documents. Maaaring verbally ay naipapaliwanag niyo ang mga gusto niyong ipaglaban pero kung wala naman kayong naipapakita na mga dokumentong nagpapatunay sa mga sinasabi niyo, promise, itaas mo na ang puting bandila at wala din namang patutunguhan ang usapan niyo. Hindi ka mananalo. Parang sinabi mo na din sa PCSO na ikaw ang nanalo ng jackpot sa Lotto pero wala kang maipakita na Lotto Ticket na nagpapakita ng mga winning number combination.

     Maisama ko na din, may mga suggestions ang inyong mga panelists para mas mapaganda ang inyong project. Pero hindi kailangan na oo ka lang ng oo. Tingnan muna kung kaya niyong gawin ang mga sinasabi nila dahil sigurado sa next defense, ang mga suggestions nila ang unang hahanapin.

After Defense:

     Huwag niyong kakalimutan na magpasalamat sa kanila pagkatapos ng defense. Kahit pa natakatanggap kayo ng mga masasakit na salita, pinaluha o kaya naman ay nasigawan ka nila, be thankful dahil pinagbigyan nila kayong mag-present. Oo! utang na loob niyo sa kanila yan. Remember, respect your elders. Keep that in mind.

     Mag-relax muna. Huwag munang i-pressure ang sarili para sa next defense. Kalma-kalma din. Dota, gimik o kahit anong paraan para makapag-relax. Kung gusto mo naman, uwi agad at bumawi ng tulog. Kailangan niyo ang mga ganyang bagay para ma-refresh ang inyong mga utak. Makapag-isip ng matino kung ano ang mga dapat gawin sa susunod.

Additional Tips:

     Grab every opportunity you can get. Kahit pa lagi kayong umuulit ng defense, sige lang. Magpauto kung kinakailangan. Kahit pa sabihin ng panelists niyo na 10% lang ang chance niyo para pumasa, sige lang. Kahit pa 10% lang yan, its a chance pa din.

     Siguraduhin niyo lang din na kabisado ng bawat miyembro ang ginagawa niyo. Hindi nasusunod ang mga plano niyo as a group kung minsan pagdating sa presentation. Katulad ng per module na pagpapaliwanag. Kung minsan kasi, may "power trip" ang mga panelists, isang member lang ang tatanungin. One man show. Kung hindi mo kabisado ang ginagawa niyo, aral-aral din para sigurado.

     Kayo na ang bahala kung susundin niyo man ang mga pinagsusulat ko. Pero mas maganda kung susundin niyo para hindi naman masayang ang effort ko. Isang malaking GOODLUCK! with exclamation point para sa mga college students na magdedefense for the coming weeks. Special mention ang mga friends ko and students from Pamantasan ng Lungsod ng Maynila, CSD Department (Computer Studies Department), taking up BSCS-IT and BSCS-CS course.  Kaya yan. Puso at tiwala lang sa sarili!

   



   

     

Watta week...

     Masyado ng madaming nangyari for the past week. Nawala ang isa naming kaibigan. Halos ilang araw din. Madami ang nag-alala at isa na ako doon. Malaki ang utang na loob ko sa kanya. Isa siya sa mga dahilan kung bakit ako naka-graduate sa college. Sa pagkakakilala ko sa kanya, mabait yan at matulungin.

     Para sa mga unang dalawang araw, madami ang nag-aalala kung nasaan ka ba ang kaibigan namin. Isa din ako sa mga nagpost sa facebook ng larawan niya para makatulong na madali siyang mahanap (di ako nagbibida, nag-aalala lang). Natural na may iba't-ibang tao ang may hinala. Hinala kung ano nga ba ang talagang nangyayari. Ano ang dahilan? Nasaan nga ba siya?.

     Sa mga sumunod na araw ng kanyang pagkawala, madaming nangyari. Sa dami ng mga istorya na narinig ko, may nabuo na din akong konsepto sa isip ko kung ano nga ba ang nangyayari. May mga nadadamay na din. Sinarili ko na din muna dahil ayoko na ding magmukhang "pabida".

     May mga tao talagang mapanghusga. Base sa kung ano ang nakikita at naririnig nila ay gumagawa agad sila ng kanilang konklusyon. Aaminin ko, isa ako sa mga 'to. Isa ako sa mga nagduda. I admit it. Sa totoo lang, ayoko na talagang mag react pa, pero dahil siguro nakakadama ako ng pagka "guilty" sa sarili ko, naisip ko na ding gawin to'. Sa kabila kasi ng mga naitulong niya sa'kin ay nagduda pa din ako.

    Both sides ng masasabi kong "nadamay" ay mga kaibigan ko. Masasabi ko na naging unfair ako sa kanya. Ang tanging narinig ko lang ay ang kabilang side. At dahil doon ay bumuo agad ako ng konsepto sa aking isipan. Alam kong hindi lang din naman ako ang nagduda, pero in behalf of them, gusto ko na ding humingi ng pasensya. Hindi biro ang mga nangyari, as in. Masyadong madami ang naapektuhan. Sa dami ng istorya, di ko na din masisisi ang mga kagaya ko na nagduda. Pero kagaya nga nasabi ko kanina, pasensya. Sa mga magulang, kapatid at kamag-anak niya, at sa'yo na din mismo kung mababasa mo to in the future, pasensya, naging mapanghusga lang.

     Pero ang pinaka importante sa ngayon ay nakita na siya. Kahit papaano ay nasa mabuti siyang kalagayan. Thank you Lord!. Isantabi na muna natin ang mga tanong natin at mga pagdududa. Hanggang sa ngayon ay madami pa ding tanong sa aking isipan. Naguguluhan pa din ako. Alam ko na tanging siya lamang ang makakasagot ng mga tanong ko. Di ako usisero, gusto ko lang malaman ang totoo dahil kaibigan ko siya. Kaibigan ko sila. Ano man ang mangyari sa kanila ay apektado kaming mga kaibigan nila. Late reaction kung iisipin. Gusto ko nang maging "neutral" kaya bihira na ako magreact sa facebook at twitter account ko. Kahit papaano ay gumaan ang kalooban ko ng gawin ko ang blog na 'to. Last reaction ko na 'to. Tiwala lang. Maaayos din ang lahat. Darating din ang panahon na masasagot ang mga katanungan sa isipan ko.

How do I handle stress...

     Ayon kay Pareng Wikipedia, ang stress describes a negative concept that can have an impact on one's mental and physical well-being. Lahat ng tao nakakadama nito. Bakit ka nga ba nakakadama ng stress? Kailan mo nadadama to'?

     Iba't-iba ang pinagmumulan ng stress. Maaring mula sa bahay, school, trabaho at ang love life. Hindi ko na isusulat ang iba pang detalye tungkol dito. Ang importante lang naman ay kung paano mo i-handle ang stress. Kanya-kanya tayong paraan. Gusto ko lang i-share  ang ilan sa mga paraan ko para mawala o kahit mabawasan ang stress.

     Music - Gusto kong mapag-isa. Kuha lang ng earphone, ilagay sa tenga (malamang) pagkatapos ay sound trip na. Most of the time mga acoustic songs ang pinapakinggan ko. Maganda kasi, hindi masyadong maingay. Kung minsan, mga kanta din naman na pang RnB, Pop songs at iba pang kantang pang "party-party". Chill lang muna. Pag feel ko naman ang mag-emote, ayan na. Ihanda ang mga kantang pang Senti. Ang mga love songs. Reminiscing. Drama mode muna. Kapag narealize ko na wala naman akong napapala sa pag emote, back to "party party"songs. Kapag nagsawa na ako sa mga kanta sa playlist ko, kinukuha ko ang gitara ko. Gitara mode. Kahit anong kanta.

     Share - Kwento at text sa mga kaibigan, post sa facebook, tweet sa twitter. Kung minsan, mas maganda na i-share mo sa iba ang mga "pinagdaraanan" mo. Malay mo, sa mga kaibigan mo, may makatulong sa'yo at makapagbigay ng mga payo.  Mga simpleng comment sa facebook at reply sa twitter na nagsasabi na may mga handang tumulong sa'yo. Pero para sa ilan, may mga nangangailangan lang ng "good listener". Mga taong hindi naman kailangan ng mga payo, he/she just need someone to talk to.

     Walk trip - Walk around the neighborhood. Kung minsan mag-isa lang. May mga pagkakataon din naman na kasama ko ang mga kaibigan ko. Muni-muni lang. Langhap ng sariwang hangin. Pang Good Vibes. Atleast 30 minutes walk. Kapag umuwi, pagod na kaya diretso tulog na. Nakalimutan ko pansamantala ang mga problema.

     Ilan yan sa mga paraan ko ng pag-handle ng stress. Kung maiba ka pang alam o kung may sarili kang paraan para mabawasan ang stress, welcome ka na mag-comment sa blog na 'to. Salamat.

Tambay No More!

     Prep, Kinder, Elementary, Highschool at College. Halos labing-limang (15) taon akong nag-aral. Pagka-graduate ko, hindi ko alam na may nakaabang na pala sakin na trabaho. Pasok ka agad. Wala akong dinaanan na mga interviews. Walang exam na dapat ipasa. Walang mga requirements na kailangang i-submit. Madami agad akong mga "officemate". May mga dekada na o ang mga beterano kung tawagin sa "industriya" at mayroon din naman na mga kagaya ko na baguhan pa lang. No age limit din. Di din kailangan na college graduate ka. Kahit wala kang pinag-aralan, pwede ka. Lahat welcome sa trabahong to'. Simple lang ang job description, bahala ka sa buhay mo. Kahit ano pwede mong gawin. Ikaw gagawa ng sarili mong schedule. Hawak mo ang oras mo. Tungkol sa sahod? naka depende sayo. Di uso ang kinsenas o ang sahod tuwing katapusan ng buwan. Araw-araw pwede kang kumita. Depende sa diskarte mo. Kung tamad ka, wala kang sahod.

     Halos tatlong buwan din akong nanatili sa ganitong klaseng trabaho. Mukhang madali lang kung babasahin ang "job description" pero kapag nasa mismong "trabaho" ka na, promise! mahirap. Para sa unang dalawang linggo ko, mukhang maayos naman ang lahat. Pero paglipas ng isang buwan, ayoko na. Gusto ko ng mag-resign. Sinubukan kong magpasa ng "resignation letter" ko sa mga kumpanya. Tinulungan din ako ng ilang mga kamag-anak at mga kaibigan. Nilagay ko din ang aking "resignation letter" sa internet, para mapabilis ang proseso ng pagreretiro ko.

     Madaming kumpanya ang aking napuntahan. Makati, Ortigas, Greenhills at iba pang lugar sa Metro Manila. Madaming interview na din ang aking napagdaanan. Ilang exam na din ang nakuha. Halos isang beses sa isang linggo, may kumpanya akong pinupuntahan. Naka long-sleeves at dala ang aking "resignation letter". Pare-parehas ng proseso. Exam muna kung minsan pagkatapos ay initial interview kung minsan. Kadalasan, sa bawat pagkatapos ng interview or exam, sinasabi nila na tatawanan ka na lang daw nila, (tatawagan pala) kapag nakuha na nila ang resulta. May mga kumpanya na nagsesend agad ng e-mail para sa resulta (kung bagsak ka ba o pasado). May ilan din naman na halos isang buwan na ang nakakalipas ay wala pa ding response. Di mo tuloy alam kung nakapasa ka o hindi (di maiwasan ang umasa). Hindi biro ang bawat interview. May mga pagkakataon din naman ka kailangan mo pang hanapin ang lugar ng kumpanya na tumawag sayo dahil hindi ka pamilyar sa address na ibinigay.

     Di biro ang tatlong buwan na pagtigil ko sa "industriya" na napasukan ko ng hindi ko inaasahan. Paulit-ulit lang ang "routine" mo araw-araw. Nakakasawa. Lalo na kapag naiisip ko na wala akong napapal. Umabot na din ako sa pagkakataon na nakadama ako ng sobrang "pressure". Naisip ko na nahuhuli na ako sa mga naging kasabayan ko. Di ako nakakatulong sa pamilya. Nahihiya na din ako sa mga tao sa paligid ko na madalas na nakakakita sakin sa labas ng bahay.

     Noong Marso, ang tanong ng mga "officemates" ko: graduate ka na ba?. Hindi ako makasagot dahil hindi pa ako graduate noon. Buwan ng Mayo ako nakatapos, summer graduate. Sa wakas, masasagot ko na ng "Oo" ang tanong nila. Pagkalipas ng ilang buwan, naiba na ang tanong nila: may trabaho ka na?. Di na naman ako makasagot, change topic ako kung minsan.

     Makalipas ang tatlong buwan, sa wakas! may tumanggap na ng "resignation letter" ko! Retiro na ako sa pagiging tambay. Aalis na ako sa propesyon na ayoko ng balikan (hangga't maaari). Iiwanan ko na ang "industriya". Pagkakataon ko na para patunayan sa sarili na kaya ko na. Panahon na muli para mag-aral ako. Mag-aral at matuto ng mga bagong kaalaman. Madagdagan ang mga kaibigan. 

TAMBAY NO MORE!

THANK YOU LORD!