About Love (ulit... )

     Musta na? Almost two (2) weeks din akong di nakapag-blog. Masama kasi ang pakiramdam ko for the past weeks kaya di ako makapagsulat ng matino (share ko lang). Kapag wala sa mood, walang pumapasok na matinong ideya. Baka kung anu-ano lang ang maisulat ko kaya naisipan ko na lang na hindi na muna magsulat (Hanep! magsulat talaga ang term).

     Last week ay nag-tweet ako sa twitter na tumatanggap na ako ng mga blog request. Nakakatuwa lang dahil may mga nag-response naman. Oo, tama ang nabasa mo, "mga", so more than one (1). First come, first serve basis kaya uunahin ko ng gawan ng blog ang naunang nag-request (Naks!).

     About love. Pero di ordinaryong topic. Masyadong seryoso. To be honest, napa-isip talaga ako. Ang kanyang tanong: Bakit mahal na mahal mo pa din kahit nasasaktan ka na?. Oh' di ba?. Masyadong malalim. Direct to the point na. Di na kailangan pa ng introduction. Paano mo nga naman gagawan ng isang intro ang ganitong topic.

     Bakit nga ba may mga taong nagmamahal kahit nasasaktan? Seriously, di ko alam ang eksaktong sagot. At pupusta din naman ako na walang may alam ng tamang sagot. Siguro dahil ay mahal na mahal lang niya ang naging partner niya. Hindi maipaliwanag ang sayang nararamdaman niya kapag magkasama sila.

     Pagiging manhid o martir pagdating sa love. Natural na yan para sa mga taong inlove talaga. Kung iisipin, bihira na yan sa panahon ngayon dahil karaniwan ng makikitang relasyon ngayon ay "Hanap, Usap, Deal". Ipapakilala lang ng kaibigan, sunod ay liligawan na agad at pagkatapos ay magiging sila na. Di ko naman sinasabing ganyan ang lahat ng scenario ng mga relationship ngayon, sadyang may mga nakikita lang ako na ganyan. Back to the topic, ang pagiging manhid ay maituturing na din na "Basic Instinct" na yan ng mga nakakadama ng "True Love". Mga taong alam na "mali" ang mga bagay ay sadyang patuloy pa din. Pero mayroon din naman na marunong tumanggap ng mga bagay bagay. Mga taong "mature" na maituturing. Alam nila sa sarili na nila na hindi talaga siya ang mahal kaya pinalaya na lang. Most cases, babae ang mga ganyan. Open-minded sa mga bagay at marunong tumanggap ng lahat kahit masakit, kaysa ipagsiksikan ang sarili sa taong alam niyang hindi naman magiging masaya sa piling niya. May mga lalaki din na ganyan pero kagaya ng nasabi ko kanila, madalas babae ang gumagawa ng mga ganyang bagay.

     Looking on the positive side, kung isa ka man sa mga taong marunong magparaya, look forward ka na lang sa future mo. Masyadong generic na advice pero sa tingin ko wala ka na din naman choice na gawin. Try mo na din basahin ang previous blog ko na: Do you believe in life? (after love.. after love.. ). (Click mo lang ang title).

     Mukhang naiba ko ang topic. Atleast kahit papaano naman ay may mga naisulat ako tungkol sa mismong topic. Mahirap kasi talaga at masyadong seryoso. Di ko masyado talagang trip na blog about love pero dahil nag post ako na tumatanggap ako ng mga request (at ang natanggap ko nga ay about love), kailangan panindigan ko.

     Bilang pasasalamat sa topic request. I want you to listen sa kanta na nasa baba. Wala lang. Naisip ko lang na maglagay na ng music sa last part ng blog para maiba naman ang "style". After mong magbasa ng blog ay makikinig ka sa isang kanta. Habang nakikinig ka, malaya ka ng mag-emote. Mag-drama. Mag-reminisce. Ikaw na ang bahala. Salamat.